Einde van het seizoen en start demontage

Zo het was inderdaad wel weer tijd een update-tje. Ik dacht dat de laatste augustus was maar het was zelfs half juli. Natuurlijk is er intussen veel gebeurd. In het kort, inmiddels zijn we al een tijdje met de demontage bezig en zijn we alweer terug in Italië. Het is nog steeds goed weer en we gaan erg snel. ’s Ochtends merken we wel dat het iets frisser is maar we lopen nog steeds in korte broek, maar dat kan ook aan ons liggen. Volgens mij moet je wel een beetje gek zijn wil je dit werk doen.

Het is wel jammer dat we nu alweer een tijdje van de camping (Spiaggia e Mare) af zijn, maar dat begon ook saai te worden aan het einde. De laatste twee weken was de camping zelf al dicht en was er dus niet veel meer te beleven. Niemand meer aanwezig, de bar en het restaurant dicht enz. Eind augustus begin september begon de camping weer leeg te lopen. En het zijn dan vooral de seizoensgasten waarvan het jammer is dat die weggaan. De oude Italiaantjes waarmee je de hele dag door “Ciao-gesprekken” mee hebt. Je begrijpt weinig wat ze zeggen en andersom nog minder waarschijnlijk. Dus elke keer als je langs fiets is het heel vriendelijk ciao roepen. Deze twee oude koppels waren echt bijna altijd wel vrolijk. En gast vrij. Op een dag was één van de koppels hulp nodig met een koelkast die verplaatst moest worden. Dus ik en een buurman er heen. Na een halve minuut gewerkt te hebben moesten we toch echt bedankt worden. We mochten niet vertrekken zonder beide een fles wijn aangenomen te hebben. Later die week zag ik dat ze de voortent niet in de zak kregen. Dus ik stoppen en even helpen en ja hoor weer een fles wijn. Dit is echt de Italiaanse vriendelijkheid en gastvrijheid.

Het meeste zullen we de familie van Beppe en Tonia missen. Mede door Dennis en Loris, de kleinkinderen die bevriend zijn met Davide (zoon van Casper de hoofdbeheerder). Dit trio heeft meer uren achter mijn wii gezeten dan ik de afgelopen twee jaar. Maar ook omdat de meeste ciao gespreken met deze buur-familie waren. Het werd zelfs een soort pavlovreactie bij de jongste (rond een jaar oud). Door ons zijn één van z’n eerste woordjes Ciao, Matthijs, Garry, Alex en Casper geworden. Maar ook regelmatig als je langs loopt/fiets en ze zijn aan het eten dat je moet stoppen. Voor je het weet heb je een plastic bord of bakje in je hand met je avondeten. En koken dat ze konden! Dit hebben ze nog een keer bewezen in augustus. Toen hebben ze echt Italiaans gekookt voor alle couriers (mensen die dit werk doen) en hun eigen familie. We hadden achter onze tenten een lange tafel gemaakt en dat was alles wat we mochten doen. We mochten niet eens de tafel dekken. De hele dag zijn ze aan het koken en bakken geweest en aan het einde van de dag hadden we een heerlijke en gezellige maaltijd. Met de couriers waren we al met 16 man. Met de Italiaanse familie en Casper zijn familie zaten we met ruim 40 man te eten!!! Italiaanse gastvrijheid op z’n best!!!

Een paar weken later heb ik voor een aantal couriers en deze familie pannenkoeken gebakken. Je kunt best iets typisch Nederlands maken, maar Italianen vinden hun eigen keuken geweldig (is het ook) dus de kans op succes is klein. Met pannenkoeken konden ze zelf bepalen hoe of wat ze er op wilden. Alleen ik heb het iets te euh… enthousiast aangepakt… Na 2,5 à 3 uur bakken had ik een stapel pannenkoeken van ruim 30 cm. Iets wat te veel voor zeven personen. Dus de volgende dag nog de buurman blij gemaakt met een aantal pannenkoeken.

Aan het einde van augustus begonnen de eerste tenten weer leeg te staan en in het begin van september kregen we tenten waar geen gasten meer in zouden komen. Dus konden we beginnen met het inpakken van de tenten. Dit ging vrij snel en binnen een week was bijna alles klaar voor de demontage. Dit moest ook wel want 15 september kwam het grootste gedeelte van het demontage team al. Op drie nieuwe jongens na het hele oude team van de montage. Alleen Piotr was er nog niet, maar die zou ik de volgende dag van het vliegveld halen. Die dag zou ik nog op Spiaggia e Mare werken zodat ik Piotr, na een bevestigings-sms dat hij om 16:45 van vliegveld Bologna opgehaald moest worden, kon ophalen. Casper ging al met de demo mee naar Isomar (deze camping deden we, net als twee andere campings Barricata en Spina, vanaf Spiaggia e Mare). Tien minuten voordat ik wilde vertrekken krijg ik een bericht dat hij pas om half zeven aankomt. Gelukkig net op tijd. Toen ik om half zeven op Bologna stond te wachten was er echter geen Piotr. Misschien moest hij langer op zijn koffers wachten. Toen ik na een half uur er echter achter kwam dat er een vliegtuigen uit Polen landen rond die tijd kreeg ik lichtelijk het vermoeden dat ik misschien ergens anders moest zijn. Bij de info nog na gevraagd. Hier kreeg ik het antwoord dat hij misschien via een andere stad gevlogen was. Zelf hadden ze geen idee of er vliegtuigen oorspronkelijk of via Polen aankwamen (waar ben je dan een info centrum voor….). Toen belde Richard (demoleider), of ik Piotr al gevonden had en hoe laat we terug waren in verband met het eten. Ik zou nog verder informeren en melden als ik hem gevonden had. Vijf minuten later werd ik terug gebeld. Ik stond inderdaad op het verkeerde vliegveld. Ik moest niet op Bologna zijn, maar op Forli. Dit ligt ook in de provincie Bologna dus was het ook vliegveld Bologna……. Dus op naar Forli, wat helaas een uur richting de kust rijden was (naar Bologna was ook al een uur). Bij Forli Piotr gelijk gevonden, die stond al een tijdje te wachten (bijna twee uur inmiddels). Wat een ritje van twee uur had moeten zijn werd drie en een half à vier uur, maar het team was nu compleet.

Die maandag Isomar (80 tenten) afgemaakt. De volgende dag met Spiaggia e Mare begonnen. Anderhalve dag later waren ook deze 74 tenten verdwenen. Tijdens het transport leek het dat niet alle bedframes in de opslag container zouden passen. Volgens Nico zouden er zeker tussen de vijftien en twintig overblijven. Piotr en ik dachten dat het er misschien tien waren. Dus vanaf dat moment gingen we alles nog strakker inpakken en werd de tien steeds minder. Voor de laatste lading dachten we dat er misschien drie of vier overbleven. Uiteindelijke hebben we, tot Nico’s grote verbazing, alles in de container gekregen. Volgend jaar met de montage wordt het waarschijnlijk wel even puzzelen om het er weer uit te krijgen, maar ons doel was gehaald, 350 bedframes in één zeecontainer!

De laatste dag van Spiaggia ben ik met Nico en Ron naar Spina gereden om daar al te beginnen met het transport. Echter lag de receptie tent vrij vol en was het niet echt uitgezocht. Dit koste nog twee uur voordat we met het transport van de gastententen konden beginnen, maar het is gelukt. Het meeste transport was gedaan. Een nadeel voor ons was dat de opslag van Spina erg laag is. Als ik er recht op ga staan wordt m’n haar plat gedrukt. En dan hangen er nog buizen aan het plafond. Dus er oppassen bij het naar binnen dragen van alle spullen. Na Spina hebben we Barricata gedaan. De laatste dag hiervan zou maar een halve dag worden aangezien er niet veel meer hoefde te gebeuren. Voor mij bleek het echter anders te zijn. Omdat deze dag de meiden (Claudia en Patty) terug zouden vliegen zou ik hun eerst naar het vliegveld (nu wel Bologna) brengen. Toen ik bijna terug bij de camping was heb ik Richard gebeld hoever ze waren en of het nog de moeite waard was om het uur naar Barricata te rijden. Dit hoefde niet meer, want ze waren al bijna klaar.

De laatste zaterdag op Spiaggia hebben we afscheid genomen van Garry en Alex (collega’s van Happycamp) die naar het Gardameer vertrokken. Hier zouden ze nog twee weken helpen met de demontage en dan zou Alex naar huis gaan. Garry zou nog langer demontage doen. Na veel gezeur met happycamp is dit niet door gegaan en zijn ze beide naar Engeland gegaan. Deze laatste zaterdag kwam Davide ook nog langs en zijn we (Casper, Piotr en ik) daarmee naar het strand gegaan. Het was goed weer en dus hebben we (24 september) nog in de zee kunnen zwemmen. De dag erna ook afscheid van Davide genomen.

Na Barricata zijn we vertrokken van Spiaggia e Mare en naar Martinsicuro gereden. Hier hadden we weekend wat goed uitkwam. Ik had namelijk opgevangen dat het ongeveer op de zelfde hoogte als Rome ligt en dat het “maar” twee uur naar Rome rijden is. Als we toch in de buurt zijn vond ik dat we daar maar eens een kijkje moesten nemen. En dus zaten we zaterdag ochtend één oktober met z’n vieren (Nico, Ron, Lennart en ik) al vroeg in de auto richting Rome. Die avond ervoor waren we bijna twee uur op internet aan het zoeken geweest naar een goedkoop hotel. Mochten we er twee dagen van willen maken dan leek dat ons wel handig. Echter door alle overdosis aan informatie, het trage internet en de onoverzichtelijkheid van de websites hadden we niet echt iets gevonden. We zouden in Rome wel kijken. In Rome aangekomen gelijk maar naar een hotel gekeken en het eerste de beste hotel was perfect. Goedkoop en vijf minuten lopen van de metro! Geboekt en daarna gelijk met de metro naar het Colosseum. We waren niet alleen. Eigenlijk wilden we naar binnen maar de rij was zo lang dat we daar, in eerste instantie, vanaf zagen. Later die dag of de dag erna was het misschien rustiger. Eerst maar foto’s maken en richting het forum lopen. Daar zijn we omheen gelopen richting het monument van Victor Emanuel II.

Onderweg kwamen er twee motor agenten, die al het verkeer naar de zijkant van de weg dirigeerde. Toen kwam er nog een motoragent die met zeer hoge snelheid over de kinderkopjes voorbij schoot. Kort daarna kwamen een aantal duurdere auto’s voorbij en bleek president Berlusconi uit een van de ramen te kijken. Zo, hadden we die ook gezien, hoefden we niet meer bij Silvio op de koffie.

Van het monument van Victor Emanuel II zijn we weer richting Colosseum gegaan waar het vreemd genoeg iets rustiger was, dus zijn we gelijk maar naar binnen gegaan. Daarna hebben we wat gegeten en zijn we via de Spaanse trappen richting de Trevifontein gegaan. Verder hebben de die middag nog verschillende dingen gezien die wat minder beroemt zijn. Na het eten zijn we bij het hardrock café langs gegaan. Vervolgens wilden we eigenlijk naar het hotel. We besloten echter om het Sint-Pietersplein bij nacht te bekijken. Op de terug weg besloten we dat dit waarschijnlijk voorlopig de laatste keer zou zijn om het Colosseum bij nacht te zien. Dus weer terug naar het Colosseum. De rest van de oude gebouwen en bezienswaardigheden geloofden we wel bij nacht.

De volgende dag zijn we eerst naar het Olympisch stadion gegaan. Helaas bleek dit een beetje een fout want we konden er niet in en het was best een eind lopen. Van het stadion zijn we naar Vaticaanstad gelopen. Hier was het, wat ik de vorige dag al een beetje vermoede, vrij druk. De drukte bij het Colosseum de dag ervoor was een oase van rust vergeleken met het Sint-Pietersplein op zondag. Ons voordeel was dat de mis(?) net voorbij was en de meeste mensen net weer naar huis gingen. Toch bleef het alsof we op een festival van toeristen liepen. Helaas zijn we de Sint-Pietersbasiliek niet in gegaan, maar het was te druk. Als we dit wel zouden doen dan zouden we waarschijnlijk niks anders meer kunnen bekijken. De rest van de tijd in Rome hebben we wederom veel dingen gezien, waaronder het Pantheon. Halverwege de dag zijn we weer richting de camping gegaan. Twee dagen achter elkaar en dan zoveel willen zien bleek wel erg vermoeiend. De eerste dag was prima te doen, maar de vermoeidheid (in de voeten) merkten we op zondag behoorlijk. Op de terugweg hebben we nog een korte pauze genomen in l'Aquila. Hier waren we tijdens de montage ook geweest en we waren wel benieuwd of er veel veranderd was. Tijdens de montage stond het grootste gedeelte van de stad in steigers als gevolg van een aardbeving ruim een jaar eerder. Rond etenstijd kwamen we terug op de camping na een lang, vermoeiend maar goed weekend. Twee weken later besluiten Italianen om een puinhoop van Rome te maken… Rare jongens die Italianen.

Na Martinsicuro zijn we naar Slovenië gereden. Tegen het einde ging het echter fout. Wederom ging één van mijn waarschuwingslichten aan. Deze keer het lampje van de oliedruk. Voordat we van Spiaggia e Mare vertrokken had ik dit nog gecontroleerd en was alles prima. Gelukkig was het net voor de lunch dus na de lunch direct weer het oliepijl gecontroleerd en het was nog steeds goed. Dus eerst maar doorgereden en zo snel mogelijk een garage opgezocht. Bij de garage bleek de sensor van de olie druk stuk te zijn. Ik kon er wel mee rijden maar geen lange afstanden. Bij een Citroën dealer hadden ze de juiste onderdelen wel. De monteur was nog zo vriendelijk om op een papier in het Slovenisch te schrijven wat er aan de hand was. De volgende dag naar de Citroën dealer. Deze konden ons eerst niet helpen omdat het kwart voor twaalf was en van twaalf tot één waren ze dicht…. Dus rond één uur weer terug. Na in de computer gekeken te hebben bleek het onderdeel er niet te zijn. Deze was wel in Frankrijk...... Toch maar even gevraagd wat de andere opties waren. Bestellen zou betekenen dat het onderdeel er vrijdag zou zijn, als we weer in Italië zouden zitten (na tussendoor Kroatië gedaan te hebben). Maar we konden ook naar een Opel dealer, want dat was ook een Citroën garage... Na een aardige tijd zoeken (beschrijving klopte niet helemaal) hebben we die garage gevonden. Daar alles uitgelegd en dat we al bij Citroën geweest waren. Toen ze echter bij Opel in het systeem keken (wat gekoppeld was aan dat van Citroën) bleek het onderdeel wel bij Citroën aanwezig te zijn. Opel heeft toen het onderdeel gehaald en binnen 2 uur, vrij goedkoop (vergeleken met Nederland), de auto gerepareerd.

En dat was mooi voor het weekend zodat we de auto weer konden gebruiken om dingen te zien. Volgens een folder van Nico zou er ergens een rots in de vorm van een golf en een natuurlijke brug moeten zijn. Na lang zoeken maar even gevraagd waar dat zou moeten zijn. Volgens de eigenaar van een restaurant was het in de buurt. We hoefden alleen maar ongeveer één km een steile weg omhoog te rijden. Daar konden we de auto parkeren en dan was het nog rond de drie kilometer lopen. Op de parkeerplaats wist een vrouw ons te vertellen dat het zeker twee uur heen en twee uur terug was. En ze keek ook een beetje bedenkelijk bij onze kleding. Blijkbaar waren we niet goed gekleed voor een dergelijke tocht. En eigenlijk waren we ook nog van die stokken nodig. We twijfelden even omdat we geen zin hadden om twee uur te lopen. Toch maar gekeken hoever we kwamen en veertig minuten later waren we er. Daarna weer terug en nog wat andere dingen in Slovenië bekeken waaronder een meer dat in de zomer leeg loopt. Dit bleek, vreemd genoeg, nu gewoon een heel groot veld te zijn. Aan het einde van de dag net op tijd terug op de camping om de zonsondergang nog mee te pakken!

Later die week zijn we doorgegaan naar Kroatië. Hier hebben we vrij snel een camping in de buurt van Zadar gedaan zodat we ook nog iets van de omgeving konden zien. Daarna via Slovenië, waar ik de auto bij een hotel had achtergelaten, terug naar Italië. Op donderdag kwamen we aan op een camping in de buurt van Ca’savio. De volgende dag moesten we Ca’savio leeg halen en dat zou de laatste dag zijn dat we daar bezig konden. Een nadeel van Ca’savio is dat de opslag voor een gedeelte van de spullen 45 minuten rijden is. Kortom hard werken en dan zou het nog een lange dag worden. Rond vier uur in de middag waren we klaar, dus ging het uiteindelijk nog best snel.

Afgelopen weekend zijn we maar weer naar Venetië gegaan, nu we er toch in de buurt waren. Vijf minuten met de auto en dan nog twintig met de boot en we waren in Venetië. Hier hebben we natuurlijk de standaard toeristische dingen bekeken (Ron en Lennart waren nog nooit in Venetië geweest) en een aantal (voor mij) nieuwe dingen. Aan het einde van de dag nog even gegeten in Jesolo, een grote badplaats. Die zondag rustig dagje van gemaakt. Vanuit Ca’savio hebben we inmiddels nog twee campings (San Fancesco en Laguna Village) afgerond.

Morgen vertrekken we naar Gardo om vanuit daar nog twee campings te doen. Daarna zie we wel hoe het gaat, misschien moeten we nog naar het Gardameer, misschien niet. Dat blijft even afwachten…