Einde Demo

Daar is hij dan. De laatste blog vanuit, voorlopig, het buitenland. En deze keer niet na een paar maanden. Het einde is inzicht en inmiddels zijn we in Grado aangekomen.

Een lang weekend in Grado. Op vrijdag hebben we rustig aan gedaan, een beetje in de buurt rond gekeken. Ook hebben we de winterbanden er onder laten zetten, wat zeker voor de dag erna handig bleek. Op zaterdag was het doel een berg. Deze hadden we aan de horizon zien liggen en was alweer wit op. Het zou mooi zijn als we die sneeuw konden bereiken. Dus op tijd vertrekken en richting Slovenië rijden. Eerst richting Bovec. Mooi tussen de bergen door rijden met de meest verschrikkelijk mooie uitzichten. Bij Bovec geluncht. Echter hadden we nog geen sneeuw, dus zijn we naar de Vrisc pas gereden. Een mooie weg langs een prachtig snel stromend riviertje. Regelmatig stoppen om foto’s te maken. Bij een van de plekken kwamen ze net aan met kano’s. Dus even wachten dan konden we zie mooi filmen. Echter duurde het wat lang en later bleek dat ze één van hun kano’s kwijt waren. Het was met niet helemaal duidelijk maar of ze hadden hem beneden laten liggen (waar ze vertrokken waren) of hij was in het water gevallen. Het eind resultaat was dat het nog wel even zou duren dus zijn we maar door gereden. Niet lang daarna kregen we een bordje met 50 er op. Dit was niet de snelheid, dit was het aantal haarspeld bochten dat we nog moesten. We waren bij het begin van de Vrisc pas! En klim van bijna 1611 meter. Nog steeds geen sneeuw. Op 1000 meter kwamen we eindelijk wat sneeuw tegen. Nog niet veel maar dat veranderde snel. Vlak bij de top was een uitkijk punt en toen we daar aankwamen lag er al een flik pak. Natuurlijk weer foto’s maken. Dus snel naar buiten en naar het uitkijk punt. In het begin ging het nog wel, maar na tien à vijftien minuten werd het toch wel erg koud. Mede door de ijskoude wind die er stond. Dus even terug en m’n jas halen. Na het uitkijk punt door naar de top. Helaas was het hier vrij mistig, dus was er weinig van de bergen te zien. Wel aardig wat sneeuw. Volgens de auto was het hier min één. Er stond ook een bord dat we sneeuwkettingen nodig waren. Erg handig, aan het begin geen bord zetten dat je sneeuwkettingen of winterbanden (die we dus hadden) nodig bent. En als je dan op de top bent en aan de andere kant naar beneden wilt moet je ineens sneeuwkettingen hebben. Nou ze konden me wat. De weg was gewoon schoon en alle auto’s die naar boven kwamen hadden ook geen sneeuwkettingen. Dus gewoon doorgereden niks aan de hand. Waarschijnlijk is het bord vooral voor als er in de winter inderdaad wel veel sneeuw ligt. Daarna hebben we nog wat meren bekeken en hebben we daarna gegeten in Udine. Op aanraden van Nico heerlijke stinco . Een lekkere stuk mals varkensvlees waar nog twee gigantische botten uitstaken. Toen maar voldaan weer terug naar de camping gereden.

De dag erna zijn Nico en ik naar een heuvel bij Redipuglia gereden. Vanaf deze heuvel hadden we een prachtig uitzicht van de omgeving en het vliegveld. Echter deze heuvel was een gigantisch monument voor de eerste wereld oorlog. De namen van bijna 40 000 soldaten stonden op de muren. 22 treden met op elke tree de meer en meer namen van de soldaten. Daarnaast liggen er ook nog bijna 70 000 onbekende soldaten. Erg indrukwekkend.

Tijdens de week hebben we Grado (Punta Spin) afgebouwd, een vrachtwagen geladen en Sistiana afgebouwd. Dat was de laatste camping. De zaterdag zijn we met z’n drieën (Nico, Lennard en ik) naar Trieste gegaan. Een stadje in de buurt met een vrij groot kasteel op een heuvel in de stad. Zondag lekker rustig aangedaan. Eerst afscheid genomen van Casper en Piotr. Piotr naar het vliegveld gebracht en Casper, die in Italië woont, zou dan gelijk afgezet worden. Voor mij was het voornamelijk het meeste inpakken en de auto klaar maken. Klaar voor de grote terugreis morgen. We gaan eerst van Grado naar Mannheim. Dinsdag gaan we verder naar Eindhoven en dan ieder voor zich. Het einde is in zicht!