Montage Italië

Na bijna een maand leek het me wel tijd om een update online te zetten. De maand heeft er wel voor gezorgd dat dit een vrij lange blog geworden is. Een maand Italië met veel werk, veel kilometers, veel verschillende weersomstandigheden, veel foto’s, meerdere campings, veel nieuwe invloeden, veel verschillen met Nederland maar ook veel overeenkomsten met Nederland. Een groot verschil met Nederland, en ook Frankrijk, is dat hier voor internet bijna alles op ID moet. Daarom heb je hier weinig internet op publieke plekken. Daarnaast is het op de campings nog niet geactiveerd. Dit is dan ook de reden dat ik nog geen update gegeven had. Een aantal collega’s hebben wel een dongel met internet, waardoor ik twee of drie keer m’n mail heb kunnen checken. Maar dan is het vooral lezen en niet terug schrijven omdat het per minuut gaat en ik er niet te veel gebruik van wil maken.

Maar laat ik bij het begin beginnen, in Nederland. In het weekend voordat ik weg ging ben ik nog bij vrienden langs geweest. Eerst heb ik één van de Engelsen van vorig jaar, die nu in Zeist werkt, twee molens laten zien. Ze had alles in Nederland al gezien, maar nog geen molen en klompen, dus hebben we dat gedaan.

Daarna door naar andere vrienden gegaan. Deze was vrijwilliger bij de dieren ambulance, en ja hoor ‘s avonds moest er uitgerukt worden. Er was een hondje bij een winkelcentrum achter gelaten. Het arme beest zat al aan paar uur aan een paal vast. Deze hebben we toen weg gebracht en de volgende dag hoorde ik dat de man van de eigenaar het beestje vergeten was. Hij was ’s nachts gebeld of de hond gevonden was en of hij de hond kon komen brengen. Volgende dag konden ze hem zelf ophalen.

‘s Middags ben ik nog bij Opa en Oma langs geweest. Hier gegeten om ’s avonds door te gaan naar Jos (Afbouwleider afgelopen jaar) die in de buurt van Eindhoven woont. Hierdoor zou het makkelijk geweest zijn voor mij om voor negen uur aanwezig te zijn bij het hoofdkantoor van Vacansoleil. Als alles liep zoals gepland dan. Echter was dit natuurlijk niet geval. Ik was de snelweg nog niet op of ik hoor een luide knal. Vervolgens voel ik m’n koppelingspedaal niet meer. De kabel tussen de motor en het pedaal bleek gebroken en het pedaal was helemaal naar de bodem geklapt. Het is maar goed dat ik op dat moment alleen in de auto zat want ik werd er op z’n zachts gezegd niet vrolijker op. ANWB maar gebeld en er zou iemand komen. Het duurde niet lang of er kwam iemand met een vrachtwagen om mij weg te halen. Echter niet van de ANWB maar van Rijkswaterstaat (of in ieder geval gestuurd door) omdat ik op een gevaarlijke plek stond. Deze heeft me naar een parkeerplaats gebracht en daar was het wachten op de ANWB. Dit kom wel een uur duren dus de laptop maar gepakt en een serie gaan kijken. Tussendoor Jos gebeld en alles uitgelegd. Deze heeft toen Ivette (mijn ITM-er voor dit jaar) ook op de hoogte gesteld. Toen de monteur kwam bleek dat niet de kabel gebroken was, maar het tussen stukje. Zowel het pedaal als de kabel zijn metaal, maar het was blijkbaar te veel moeite om het tussen stukje dat deze verbind ook van metaal te maken. De oplossing was van plastic en dat was geknapt. Puur pech hebben dus. Na wat dingen geprobeerd te hebben en wat negatieve inschattingen gehoord te hebben heb ik Opa en Oma maar gebeld of ik eventueel daar weer kon overnachten, mocht een noodreparatie niet lukken. Echter 1,5 uur later had de monteur een mooie noodoplossing gemaakt zodat ik verder kon. Deze man heeft me echt erg goed geholpen, zeker als je bedenkt dat hij officieel maar rond de 30 minuten mocht spenderen aan een reparatie. Hij vond het geweldig dat ik naar Italië ging omdat hij dat vroeger ook wel had willen doen. Ik ben toen snel door gereden naar Jos en heb daar overnacht. De volgende dag stond ik om kwart voor acht bij de Citroën garage en kreeg daar te horen dat hij pas aan het einde van de middag klaar zou zijn. Toen ik uitlegde waar ik heen moest en dat ik om negen uur in Eindhoven moest zijn hebben ze wat geschoven en om elf uur reed ik met een goede auto en 190 euro lichter weg. Snel achter de rest van de groep aan die nu twee uur voorsprong hadden. Gelukkig namen die meer pauze dan ik en daarnaast hadden ze en karretje bij zich dus konden ze niet zo snel. Desondanks kwam ik een kleine tien minuten later aan bij het hotel. Hier kennis gemaakt met de rest van het team. Dit bleken twee teams te zijn. Eén voor de westkust en Slovenië, Kroatië en Oostenrijk en één voor, neem ik aan, de rest.

De volgende dag vertrokken we naar een algemene store (opslag) voor Italië. Hier moest het een en ander over de busjes verspreid worden. Vervolgens ging elk team zijn eigenkant op. Wij ging naar Spiaggia e Mare, de camping waar ik ook tijdens het seizoen zit. Aan het einde van de middag kwamen we hier aan. Casper bleek hier al te zijn. Casper is de hoofdbeheerder van deze camping en woont al elf jaar in Italië. Hij gaat ook mee met de montage, wat handig is aangezien hij natuurlijk vloeiend Italiaans kan. Hij speelt ook gitaar dus dat wordt nog een muzikale montage en seizoen!

De volgende dag werken, alleen er bleek sneeuw gevallen te zijn. We hebben nog wel de bussen vol gegooid met frames in de hoop dat het beter werd, maar dit was niet het geval. Dus een korte eerste dag. De rest van de dag de rest van de groep wat beter leren kennen. De volgende dag konden we gelukkig wel goed aan het werk en hebben we alle 80 frames gebouwd en een gedeelte van de doeken gehangen. De dag erna, met prachtig weer de rest van de doeken gedaan en de grondzeilen en inners. De laatste dag het transport gedaan, wat inhoudt het transporteren van de inventaris (koelkasten, bedden, kastjes, tafels, stoelen, kratten) van de opslag naar de tenten.

De volgende camping was Spina bij Lido di Spina, ja ze zijn erg creatief met namen. Deze camping hebben we vanuit Spiaggia e Mare gedaan, aangezien deze in de buurt lag en voor twee dagen verhuizen zou niet handig zijn.

In het weekend ben ik met Nico en Robert( twee collega’s) naar de stad Ravenna gegaan en op de terug weg hebben we nog een strand bekeken. Wat een rotzooi lag hier nog. Nico bleek veel foto’s te maken en leuke dingen met reflecties te doen. Dus dat kwam goed uit aangezien ik het ook wel leuk vind om foto’s te maken. Met z’n drieën hebben we nu veel foto’s proberen we ook nieuwe dingen te verzinnen zoals panorama’s, optische illusies en dingen met de zon enz. Inmiddels blijkt dat wij drieën de enigste zijn die het leuk vinden om er in de weekenden op uit te trekken. En dat is misschien maar goed ook, want de rest zou volgens mij gek worden van alles foto’s die gemaakt worden.
In het begin klaagde Robert nog dat hij geen camera had (die was hij thuis kwijt geraakt). Dus aan het einde van de tweede weekend dag heeft hij maar een camera aangeschaft. De eerst volgende dag dat we weer weg gingen bleek dat hij z’n camera niet mee had, want Nico en ik maakte toch wel foto’s. De vijfde weekenddag (natuurlijk niet allemaal achterelkaar) had hij wel zijn camera mee. Na een aantal foto’s van katten en vogeltjes gemaakt te hebben bleek z’n accu leeg te zijn. Het was dus al gauw duidelijk dat Nico en ik de foto’s maar moesten maken.

De volgende camping die we opgebouwd hebben was Rivanuova bij Martinsecura. Een vrij mooie camping met een omgeving waar veel te zien is. Deze camping ligt net als Spiaggia e Mare aan de zee. In het weekend zijn we naar de Grand Sasso gegaan. Dit is een berg gebied niet ver van de camping. In dit gebied ligt ook een kerk, of eigenlijk twee kerken. Er was een hele mooie ouderwetse kerk. Hiervoor hadden ze, jammer genoeg, een grote moderne kerk neer gezet. Achter de Grand Sasso ligt de stad Acilla, die in 2009 in het nieuws was als gevolg van een aardbeving. Bijna alle (oude) gebouwen in deze stad zijn gestut met houten of metalen frames. Er is nog heel weinig repareert. Op de terug weg weer door de Grand Sasso zijn we nog naar een wintersport plaatsje geweest. Best vreemd, ’s ochtends met stralend weer in een t-shirt weg gaan en halverwege met je schoen in de sneeuw rond lopen. In dit weekend zijn we ook nog naar Civitella Del Tronto gegaan. Dit is een groot fort op de top van een berg. Naast het fort ligt nog een klein ouderwets dorpje. Op de terug weg bleek een weg gesloten te zijn. De reden hiervan bleek dat de weg lichtelijk verzakt was… bijna twee meter. Dus… weer foto’s maken en rechtsomkeert, andere route volgen. Later deze route weer even in de sneeuw gestaan, maar dit stelde niet zoveel voor.

De volgende camping was Punta Spin bij Grado. Dus we zaten nu al ten noorden van Venetië. Binnen één week hebben we hier twee campings gedaan. Punta Spin en Mare Pineta (bij Sistiana). In het weekend zijn we naar Miramare gegaan. Hier staat een oud kasteel wat een soort buitenhuis was van Sissie. Om dit kasteel lag een groot park, met vijvers, bos, tunnels, fonteinen enz. Ons volgende doel was Slovenië, aangezien we toch dicht in de buurt van de grens zaten. Onderweg zag Nico een bord met witte paarden en Lipica. Hij wist te vertellen dat dit beroemde witte paarden waren die veel in Wenen gebruikt worden. Dus daar hebben we ook maar even gekeken. Vervolgens door gegaan naar Nova-Gorica, na onderweg nog een vestingstadje bekeken te hebben. In Nova-Gorica eten enz. gekocht bij een winkelcentrum. Toen we hier binnen kwamen was het net alsof we in Nederland waren. Bijna alle winkels waren het zelfde als in Nederland. En toen we in een sportzaak waren werd Ilse de Lange op de radio gedraaid, dus toen hadden we helemaal het gevoel alsof we gewoon thuis waren. Van Nova-Gorica zijn we naar Gorízia gegaan, wat er tegenaan ligt. Eigenlijk is het gewoon dezelfde stad alleen ligt het Nova (nieuwe) gedeelte in Slovenië en Gorízia in Italië. Hier wat oudere gebouwen in het centrum bekeken en toen opzoek naar een weg naar boven, waar een fort stond. Na een lange omweg toch het fort gevonden en prachtige (avond) uitzichten gemaakt. Vervolgens zijn we door gegaan naar Grado waar we, na wat gegeten te hebben, nog wat rond gekeken hebben. Na een dag van 12 uur kwamen we weer op de camping. De volgende dag zijn we via de stad Pordenone naar Lago di Barcis gegaan. Dit is een prachtig berg meer met een dam er naast.

Afgelopen maandag zijn we vertrokken naar camping Barricata bij, inderdaad, Barricata. De camping zelf is wel aardig alleen is er niet veel te doen in de buurt. Er is een strand om de camping heen, met daar tussen bosjes. In deze bosjes ligt zoveel rotzooi dat je bijna zou denken dat er een schip vergaan is. Echter is dit het resultaat van verschillende rivieren die ongeveer hier in de ze uitmonden. Maar wat ik van de foto’s gezien heb zou dit in de zomer mooi opgeruimd moeten zijn. In dit gedeelte van Italië is het net Nederland. Alles is vlak en vaak duurt het nog langer voordat je een dorpje tegen komt. Er zijn eigenlijk twee verschillen. De gebouwen zijn meer Italiaans (logisch) en de horizon is anders, het is of de zee (als je deze kunt zien) of bergen ver op de achtergrond. De volgende camping zal waarschijnlijk San Francesco worden, die bij Porto Sant Margherita ligt.

Kortom, vele kilometers, ruim 1000 foto’s (van drie personen) en een enigszins bruinere huid verder, gaat alles goed en hebben we al veel gewerkt en veel gezien in de weekenden. Het werken gaat goed, leuk team en we lopen al een tijdje voor op schema. De auto heb ik nog steeds bij me, maar deze laat ik achter voordat we voor het werk naar Slovenië en Kroatië gaan. Casper zijn moeder woont hier in de buurt en daar kan ik de auto voor een maandje parkeren. Hierdoor hebben we de auto eerst mooi kunnen gebruiken in de weekenden en nu we meer kilometers maken kan hij achtergelaten worden. Ik hoop dat ik sneller een update kan geven, maar internet is nog niet optimaal. In het seizoen zal het wel beter zijn en tijdens de montage schijnt Slovenië ook beter te zijn. We zullen zien!